Heimwee

Zondag 25 november:

Na zo genoten te hebben van de luxe in het hotel Chiang Mai is het plan om verder te reizen naar Chiang Rai. Omdat ik een buskaartje had gekocht gisteren is mijn plek in ieder geval zeker. Ik was vroeg op het busstation en zit lekker om mij heen te kijken. Er wordt geroepen; "bus Chiang Rai". Ok instappen. Eerst even mijn backpack onder in de bus laten gooien (zo gaat dat gewoon en dat is een reden om geen breekbare spullen in je backpack te doen). Zie ik daar ineens Kees en Marlies staan die in het vliegtuig naast mij zaten. Zijn ze het echt? JA! Dit is 1 van de leuke dingen aan reizen en ik kom daar nu achter. "Hey hallo, ga jij ook met deze bus?" Ja, antwoord ik. Nog gekker: ik zit gewoon naast ze! 3 uur lang wisselen we herinneringen, ervaringen en plannen uit en eenmaal in Chiang Rai spreken we af met elkaar te gaan eten. Tijdens het eten spreken we af de volgende dag met zn drieën op pad te gaan. Wat een leuke wending in mijn reis 😊

Maandag 26 november:

Ik ben lekker bij een bakkerijtje gaan ontbijten en daarna ontmoet ik Kees en Marlies. We zijn met de lokale bus, die ook wordt gebruikt voor het bezorgen van pakjes, naar onze eerste plaats van bestemming gegaan: the black house. Jee wat een bijzondere artiest. Deze man heeft er 50 jaar over gedaan om dit museum te maken.  En ik kan begrijpen waarom. Ik zag veel opgezette dieren, dieren huiden en skeletten. Stoelen gemaakt van hoorns en nog veel meer. Het is niet goed te omschrijven, maar misschien krijgen jullie een indruk via de foto's. Na een heerlijke lunch zijn we 's middags naar de witte tempel gegaan. Wat een verschil, maar beide zijn even indrukwekkend. Ook naar deze tempel zijn we met de lokale bus gegaan en dat betekent dat we die ook terug nemen. Zien we hem net voorbij rijden terwijl we naar de weg toe lopen... en in Nederland zijn we gewend aan bushokjes met daarin netjes de tijden aangegeven. Hier is het gewoon een gok wanneer de volgende bus langs komt. Hoe houd je zo'n bus aan? Gewoon heel veel zwaaien! Maar goed we stonden al even te wachten en inmiddels had een Chinese meid zich bij ons aangesloten, maar geen bus. We waren toch wel een beetje moe zo einde van de middag. Er komt een tuktuk aanrijden en die stopt voor onze neus. Kees gaat onderhandelen en hij is bereid ons alle 4 mee te nemen. Hebben jullie enig idee hoe groot zo'n tuktuk is? Nou het was lekker knus met z'n vieren 😊. Ook deze avond gezellig met Kees en Marlies uit eten geweest en afscheid genomen, want de volgende dag vertrek ik naar Laos en wel met de slow boat. Het was fijn om zo een paar dagen met Kees en Marlies op te trekken. Zoals zij al zeiden: "tot ziens, je weet nooit wanneer je elkaar weer ontmoet". En gelijk hadden ze. 

Dinsdag en woensdag 27/28 november:

Nog voor de wekker wakker.. tijd: 5.15 😣. Planning: 6:00 wordt ik opgehaald en naar de grens gebracht met een groepje andere reizigers. Bij de grens de  papieren in orde maken om een visum te krijgen voor Laos. Gelukt! Dan op naar de slow boat die ons over de Mekong Rivier naar Luang Prabang gaat brengen daar zullen we 2 dagen over doen. We overnachten in Pak Beng.  Eerst nog even een stop voor we op de boot gaan. Hier wordt ons aangeraden om een kamer te boeken in Pak Beng want als je dat doet en je aankomt daar dan zal er geen kamer meer over zijn. Hoogseizoen wordt er gezegd. Ik had wat anders gelezen, namelijk dat er echt wel genoeg kamers zijn, maar toch wordt ik hier een beetje onzeker van en toch maar een kamer geboekt. Een andere meid die alleen reist vraagt mij of ik met haar een kamer wil delen. Ja dat wil ik wel, dit scheelt weer. Onze gids (want ik had een georganiseerde reis geboekt naar Luang Prabang) is erg vriendelijk en geeft advies. Ik heb hem daarna trouwens nooit meer gezien en de adviezen die hij ons gaf zijn achteraf ook niet helemaal betrouwbaar... maar goed. Het was een wat gevaarlijke afdaling naar de boot, modderig en als je eenmaal onderuit gaat beland je gelijk in het water dus oppassen. Eenmaal veilig op de boot: backpack afgeven en op zoek naar mijn plekje. Alhoewel plekje? Ondanks mijn ticket met stoelnummer erop zit iedereen gewoon lekker waar hij/zij wil zitten... Had de dame waar ik de reis geboekt niet gezegd dat ze zou zorgen voor een goed plekje op de boot?🤔  Het plekje waar ik zat was echter niet verkeerd hoor en ik heb genoten van de boot reis. Wat een prachtig uitzicht zeg! Toen ik in Pak Beng wakker werd dacht ik olifanten te horen en toen ik naar het restaurant liep kon ik ze aan de overkant van de rivier zien. Dat is nog eens fijn wakker worden! De tweede dag zat ik naast het Engelse koppel Lucy en Ben en heb leuke gesprekken met hen gehad. We hadden dan ook besloten met elkaar uit eten te gaan toen we in Luang Prabang aankwamen. Wat een gezelligheid! 

Donderdag 29 november:

Vandaag ben ik tempels gaan bekijken met een man die ik tijdens het ontbijt had gesproken. We hebben er heel wat gezien en lekker rond gelopen. Na de lunch ben ik zelf nog de Phou si Mountain opgegaan. Wat een mooi uitzicht! Daarna een tijdje bij de rivier gezeten en terug gegaan naar het hostel. Ik ben niet erg tevreden over dit hostel, het is niet erg schoon en de dagen dat ik er was ook af en toe behoorlijk luidruchtig. Het personeel was wel erg vriendelijk! 

Vrijdag 30 november:

Ik wordt wakker en ren naar de wc. Gelukkig is deze vrij, want ja ik ben niet de enige hier zal ik maar zeggen. Ik voel me niet heel lekker en ja mijn buik rommelt behoorlijk. Het schijnt dat iedereen die reist hier 1 a 2 keer mee te maken krijgt... Ik had me voor genomen vandaag met Lucy en Ben naar de Kuang si watervallen te gaan en dus ging ik mee. Het was prachtig! Ik heb er geklommen, gezwommen en genoten van het uitzicht. Gelukkig voelde ik me ook redelijk goed. Eenmaal terug in het hostel voelde ik me echter beroerder en toen brak een moment aan dat te vergelijken is met heimwee denk ik. Ik had het echt even moeilijk en het liefst was ik op dat moment thuis, met mijn eigen spulletjes om me heen en mijn dierbare. Dankzij een bemoedigend telefoontje met mijn ouders voelde ik mij echter weer goed. Wat ben ik dankbaar dat ik zoveel lieve mensen om mij heen heb ook al is het zo ver weg. 

Zaterdag 1 december:

Omdat ik me gisteren niet lekker voelde heb ik de activiteit van vandaag geannuleerd. Ik zou naar een boerderij gaan waar ze laten zien hoe ze rijst verbouwen en je mag dan ook helpen. Het geld dat je uitgeeft aan deze activiteit komt ook nog eens geheel ten goede aan de mensen die er leven. Helaas, maar ik wilde even rustig aan doen vandaag. Ik ben wel naar het museum van het Grand Palace geweest dat vlakbij het hostel ligt en verder niet veel gedaan. 'S avonds met Ben en Lucy uit eten geweest en over de nachtmarkt gelopen. 

Zondag 2 december:

Daar gaan we weer... slecht geslapen door rumoer op de kamer en erbuiten en daarnaast is mijn buik behoorlijk van slag. Ik voel me nog beroerder dan vrijdag. Vandaag is ook de dag dat ik met de mini bus naar Vang Vieng reis. Dus rustig aan doen, leven op water en crackers en toilet is mijn beste vriend voor de komende uren. Maar hoe zal dat gaan als ik om 15.00 met de mini bus mee gaat? Even afwachten dus. Gelukkig is alles goed gegaan en ben ik zonder 'ongelukjes' aangekomen in Vang Vieng waar ik in een guesthouse verblijf in een eigen kamer met badkamer. Dat is heerlijk! 

De verhalen van Vang Vieng volgen nog. Voor nu: hier in Laos ben ik afhankelijk van de Wi-Fi bij de guesthouses, hostels, hotels en restaurants dus ben ik minder online. Ook eens een goede ervaring 😉