Kippen en bedbugs

Donderdag 13 december:
Vandaag reizen we met een lokale bus naar Pakse. Vertrek tijd 10.30, realiteit: 11.15. Ach we zijn inmiddels wel wat gewend en eigenlijk is dat loslaten helemaal niet zo erg. Wat leef ik in Nederland veel op de klok en hier heb ik toch alle tijd? Hier en daar onderweg stappen meer lokale mensen op de bus en stappen er uit. Opeens verschijnt wel een heel bijzondere reizigster: een kip!!! De kip ziet er best tevreden uit en zijn eigenaar kijkt trots. De kip neemt vlakbij ons plaats: iets waar Luci niet heel blij mee is en ruilt snel van plaats met Ben. De kip valt al snel in slaap in de schommelende bus. Onderweg worden stoppen we meerdere keren voor een plaspauze: aan de kant van de weg. Ik vertik het en wacht tot die ene stop met de hurk toilet (eigenlijk hetzelfde idee, maar hier heb ik net iets meer privacy). We stoppen 1 keer voor bijna 2 uur, omdat er mensen aanschuiven en he mijn Chinese naamgenoot Amanda van de slow boat! Ze komt naast me zitten en wisselen onze ervaringen en plannen uit. We arriveren om 20.00 in Pakse. Als je met de auto zou gaan zou je er 6 uur over doen... Ach loslaten he 😉
Er staan meerdere tuctucs op ons te wachten aangezien het van het busstation nog ruim 20 minuten is (lopend: nog langer) en dat voor maar 20.000 kip. Wij drieën doen niet moeilijk en zijn al blij als we bij onze accommodatie arriveren. Maar het duurt even voor we vertrekken want een aantal mensen zijn aan het onderhandelen. En wel op deze manier: "10.000 kip" zegt de reiziger. "20.000 kip" zegt de tuctuc chauffeur. "Nee 10.000 kip, anders blijven we hier en zoeken hier accomodatie" zegt de reiziger. " Veel succes, want er is hier niets" antwoord de tuctuc chauffeur. "Nee 10.000 kip, anders zoeken wij zelf wat" zegt de reiziger weer. Onze tuctuc chauffeur kijkt toch een beetje bezorgd, misschien denkt hij wel: "moet ik die mensen echt hier laten". Ook wij hadden al gezien dat er geen accommodatie te vinden is bij het busstation en je wilt niet in het donker langs een drukke weg lopen lijkt mij. Er wordt nog een tijdje je flink onderhandelt en er komen meer lokale mensen bij die de reizigers proberen over te halen. De sfeer wordt er ondertussen grimmiger door en er vallen harde woorden. Wij geven bij de reizigers aan dat wij naar graag naar onze accommodatie zouden willen en of zij een besluit kunnen nemen. Ze stappen in, gelukkig. Maar eenmaal in het centrum lijkt het weer te beginnen. We kappen de reizigers af en vragen ze uit te stappen, omdat wij die 2 minuten graag lopen naar onze accommodatie. Dankbaar dat we na zo'n lange dag veilig aangekomen zijn ploffen we neer in de gezellige tuin van een echte Italiaan en genieten van een heerlijk maaltijd. En dan: op naar bed, einde dag. 

Vrijdag 14 december:
Nog voor de wekker gaat wordt ik wakker: 6:30. Heel zachtjes (althans ik doe een poging) sluip ik de kamer uit met al mn spullen en pak mijn backpack en rugtas op de gang in om mijn kamergenoten niet wakker te maken. Ik ontbijt met Luci en Ben in hun hotel en geniet even van het uitgebreidde ontbijt buffet. Rond 8.15 worden we opgehaald en reizen we in een mini bus naar 1 van de 4000 eilanden in het zuiden van Laos: Don Det. Het laatste stukje gaan we met de watertaxi, het is natuurlijk een eiland. We scheppen nog even wat water uit de boot (Ja echt) en proberen ons in evenwicht te houden. Gewoon even wennen want alles verloopt prima. En wat een schitterend uitzicht zeg! We komen aan op Don Det en hoeven niet ver te lopen voor onze accommodatie hier. We worden vriendelijk verwelkomd en nadat we onze kamers hebben bekeken en spullen hebben gedropt gaan we op zoek naar lunch. Ook daar zitten we heerlijk aan het water en genieten van een schitterend uitzicht. Het is waar wat ze zeggen: het is hier relaxed. De middag schakelen wij ook over naar die sfeer en maken een wandeling. Tijdens onze wandeling ziet Luci een kuikentje dat vast zit en gelukkig ziet de bewoonster van het huis ons kijken en red de kuiken, terwijl ondertussen moeder kip kakkelend om ons heen loopt. Op de weg terug kopen we een watermeloen (die terplekke voor ons wordt gesneden) waarna we naar ons in de hangmatten voor onze kamers nestelen met uitzicht over de rivier en genieten van een prachtige zonsondergang. Wat een leven! Helaas voelt Luci zich niet goed en dus gaan Ben en ik samen uit eten. 

Zaterdag 15 december:

Luci voelt zich gelukkig wat beter, maar besluit niet mee fietsen te gaan om nog even wat op kracht te komen. Dus Ben en ik gaan samen op pad vandaag. We huren een fiets en rijden over het eiland naar Don Kon het volgende eiland waar volgens berichten de grootste waterval van zuid oost Azië is. Aangezien geen van de wegen hier geasfalteerd is, is het een hobbelige rit met hier en daar scooters die ons voorbij razen. Ja zelfs hier op het eiland scooters! Volg de bordjes: 1 gevonden en dan... geen bordjes meer. Gelukkig hebben we niet heel veel keuze waar we naartoe fietsen dus komen aan bij het park. Fiets parkeren, geen slot... ach alle fietsen zien er hetzelfde uit en je zit toch op een eiland 😉. De waterval ziet er heel mooi uit! En hij is inderdaad enorm!! We lopen een heel stuk en nemen telkens de tijd om te kijken en wat over rotsen te klimmen, wat te spelen met schelpen (zie foto) 😊.  We drinken even wat met het uitzicht over de watervallen en gaan daarna naar het strand. We nemen een duik en drijven bijna af de rivier in door de sterke stroming die er staat. Gelukkig kunnen we zwemmen, maar dan nog oppassen. Drogen in de zon en dan weer verder op de fiets na een korte pauze voor een heerlijk ijsje! We fietsen heel Don Det over en komen langs hele leuke strandjes, waterbuffels en ook huizen van de eilandbewoners. Als we terug zijn bel ik met mijn broer, vrouw en kinderen. Wat een zegen dat ik door deze telefoon met ze kan praten en ze kan zien. Die avond eten we gezellig met zn drieën en na het eten spelen we pool en darten en daarbij nodigen we ook wat lokale mensen uit met ons mee te doen. Gezellig zo met elkaar! 

Zondag 16 december:

Mijn paar dagen op dit eiland zitten erop helaas, maar ik heb nou eenmaal plannen gemaakt om dinsdag naar Vietnam te vliegen en dus neem ik 11.00 afscheid van Luci en Ben, wat ga ik ze missen!! Ik reis naar Pakse en leer in de bus een typische Amerikaanse rugbyspeler kennen (Nee geen vooroordeel, hij is echt zo). We hebben een geamuseerd gesprek en besluiten die avond af te spreken voor een diner. Voor die tijd ga ik nog op zoek naar een nieuw lenzendoosje, want die heb ik ergens laten liggen. Tijdelijke oplossing tot nu toe was 2 waterfles dopjes 😉. Ik vind ze al snel in een winkelcentrum en loop nog naar de rivier om daar een tijd te zitten. Na het diner met Nick stap ik op de nacht bus naar Vientiane. Ik slaap nauwelijks door het geschud, maar geniet wel van de mooie sterren (wat zijn er veel te zien zonder al die licht vervuiling). Ik slaap in een bedje ter grootte van een twijfelaar waar normaal 2 mensen ons slapen, maar Ik heb 2 kaartjes geboekt en heb het bed(je) voor mij alleen. Daar ben ik heel dankbaar voor, want ik kan al nauwelijks mijn benen strekken. 

Maandag 17 december:

Ik kom om 7.00 aan op het busstation van Vientiane en neem de tuctuc naar het centrum, daar ik moe ben ga ik niet onderhandelen en accepteer de prijs. Het geld kan ik zometeen toch niet uitgeven in Vietnam. Ik kan mijn hostel niet vinden dus duik een café in voor een ontbijt en internet om te kijken waar mijn hostel zit. Waarom ik mijn hostel eerst niet kon vinden? Er is ooit een stadion gebouwd in die straat en die is daardoor in tweeën gesplitst. Misschien had ik beter moeten kijken vraag ik me af🙄. Het hostel ziet er schoon en gezellig uit. Ik laat mijn spullen achter en ga naar het Buddha park met de bus. Ik loop een tijdje rond in het park en wordt plots aangesproken door 2 monniken. Het is niet gebruikelijk dat je als vrouw monniken aanspreekt, maar andersom is het goed. We hebben een leuk gesprek waarin gevraagd wordt hoe het toch zit met al die mooie bloemen en die dijken? Die avond kijk ik naar de zonsondergang en ga eten (eerste keer in een tijdje weer alleen) en na een wandeling geniet ik van een heerlijke coupe ijs. Dan: op naar bed! 

Dinsdag 18 december: 

Ik wordt wakker en ontdek een bed bug (bedwants) op het vest dat op mijn bed ligt.... OH NEE!!! Die wil je dus echt niet. Ik vang hem in een plastic tasje, check voor nog meer (gelukkig vind ik er geen meer). Ik laat de gevangene aan de receptie zien en ja het is er 1. OH NEE!!! "Ja ik weet het!" Ik neem en douche en stop al mijn kleding die los ligt in mijn backpack en bed in 1 plastic tas (die moet gewassen worden) vervolgens heel mijn backpack en rugtas schoon gemaakt en hopen dat dit voldoende is. Waar komt de bed bug vandaan? Dat is moeilijk te zeggen, misschien mee gelift? In ieder geval is het personeel van dit hostel heel lief voor me en bied ik 10.000 met mijn excuus aan, maar ja ik kan er ook niets aan doen. Waarom bestaan bedwantsen eigenlijk? Weet iemand dit? Dan graag je reactie op deze blog. Misschien win je wel een souvenir 😉 Na de schoonmaak besluit ik mijn geld op te maken aan souvernirs van handgemaakte producten en daarna ga ik met de tuctuc naar het vliegveld. Alles loopt verspoedig en van de allerlaatste centjes koop ik een heerlijk broodje en kop thee. Bij mij aan tafel komt Thessa uit Nederland zitten en we praten een eind weg. Als we uit het vliegtuig komen gaan we met elkaar op zoek naar een pin automaat en voor en simkaart met internet voor onze mobiel. Als we samen de bus nemen spreken we een tijd af om samen uit eten te gaan. Thessa komt met een voorstel om naar Cat Ba eiland te gaan omdat het daar minder toeristisch is en je mooie tours kan boeken daarvandaan. Ik ben helemaal voor en we regelen gelijk een bus. Ik kijk er al naar uit!